Były żołnierz marines, a obecnie także były już wrestler Buford Pusser wraca z żoną i dziećmi w rodzinne strony. Czas skończyć z wędrownym życiem i zapuścić korzenie. Jednak miasteczko pod jego nieobecność zmieniło się nie do poznania. Powstał nowy supermarket oraz plac dla przyczep kempingowych, na którym pełno prostytutek. Zbudowano bar "Lucky Spot" będący również jaskinią hazardu. Wiele nielegalnych bimbrowni zatruwa okolicę. Do tego miejscowy szeryf i sąd toczone są przez korupcję. Pusser na własnej skórze przekona się, że ludzie darzą nienawiścią nie tylko czarnych, ale także każdego kto spróbuje przerwać ich nielegalną działalność.

Jak na film klasy B. ogląda się całkiem nieźle. Słabe aktorstwo - Joe Don Baker wyraża nie mniej emocji niż drąg, którym z lubością rozbija głowy łachudrom. Większość postaci jest albo nijaka, albo przerysowana. Telewizyjna realizacja - nie w stylu HBO, a taniej amerykańskiej kablówki. Co raz widać dyndający u góry mikrofon, samochód wybucha z niewiadomych przyczyn po zjechaniu z drogi (chyba po to, żeby się działo!), a zdjęcia i muzyka po prostu są. Do tego czerstwy humor, brak napięcia i fabuła opowiadana bez polotu i przekonania.

A szkoda, bo:
1. Film oparto na prawdziwej historii szeryfa Buforda Pussera, który w wieku 19 lat oskarżył szemrane kasyno o oszustwo (trefne kości przez które przegrał 300 dolarów). Został pobity do tego stopnia, że potrzebował 192 szwów. Po powrocie do zdrowia ruszył na swych oprawców z hikorowym kijem, co dało początek kilkuletniej walki z przestępczością. W tym czasie zabił kilka osób, ale też sam został niejednokrotnie postrzelony i pobity. Koniec końców zastrzelono jego żonę, a Bufordowi nafaszerowano twarz ołowiem. Po siedmiu latach i 16 operacjach plastycznych jego twarz zaczęła przypominać ludzką.

To jest oficjalna wersja legendy o Bufordzie. I jak to z legendami bywa, kryje się w nich ziarno prawdy (w jednej bójce pokonał 6 przeciwników - 3 trafiło do więzienia, a 3 do szpitala; zabił 2 osoby; został postrzelony 8 razy, dźgnięty 7 razy, raz potrącony przez samochód; jego żona dostała 2 strzały w głowę - śmierć na miejscu, a Buford potrzebował 16 operacji by zrekonstruować dolną część jego twarzy). Resztę można łatwo podważyć, np. 192 szwy - jedne źródła podają, że były wynikiem wypadku samochodowego, a nie wspomnianego linczu. Dziwne też, że nikt z żyjących nie pamięta, żeby Pusser posiadał takie rany. Zresztą wykrwawiłby się w czasie ich zakładania. Ale brzmi twardzielsko.

2. Główny bohater z gipsową maską Hannibala rusza na ostateczną zemstę...

Toż to materiał na kultowy film, nawet jeśli byłby puszczany w grindhouse'ach. Niestety produkcja Karlsona zbytnio wybiela postać szeryfa i zmierza w stronę romantycznej opowieści o ostatnim sprawiedliwym, amerykańskim bohaterze. Gdyby reżyser przyjął określoną konwencję lub jasno dał do zrozumienia, że chce nakręcić film sensacyjny, można by wybaczyć przekłamania i mitotwórczość. A tak, wyszedł przeciętniak.